یَمْحَقُ اللّهُ الْرِّبَا وَیُرْبِی الصَّدَقَاتِ وَاللّهُ لاَ یُحِبُّ کُلَّ کَفَّارٍ أَثِیمٍ
خداوند ربا را ناچیز می گرداند و صدقات را افزونی می دهد و هیچ کفران کننده گنهکار را دوست ندارد.
277 .ربا را خداوند محق میکند و صدقات را پرورش میدهد و خداوند هر کافر گنهکار را دوست ندارد /یمحق الله الربا و یربی الصدقات ،محاق به معنای رفتن خیر و بهای چیزی ست .مثلا محاق قمر ایام اخر ماه که نور ندارد را گویندمَحَقَه الله فانْمَحَقَ و امْتَحَقَ: أی ذهب خیره و برکته و نقص .خیلی عبارت دقیق و لطیفی یست انچه دیگران ربا پنداشته اند و میخواهند زیاد شود و سبب مال اندوزی شود دقیقا الله انرا محق میکند نابودش میکند زندگی ش خیر و برکت ندارد زندگی که پول ربوی درش بیاید بچه هایش پدرش زنش دیگر ان زن و بچه و پدر و فرزندان سابق نیستند محبت قبل را ندارند یمحق الله الربا هر چه که بشر انرا بزرگ کرده و میخواهد فزاینده شود خدا پایینش میاورد عجب که بشر باد میکند خودش را بالا می کشد همه چیز از دستش میرود هر کس تکبر کند ذلیل میشود و هر کس تواضع کند رفیع میشود ربا را محق میشود ولی صدقات انچه باعث صدق و راستی و دوستی ست که ظاهر مالی ندارد انرا خدا زیاد میکند و الله لا یحب کل کفار اثیم خدا خدایست که کفار را دوست
ندارد انکه منکر صداقت است و صدق منکر حقیقت است که وارونه میگویند انما البیع مثل الربا و اثیم است کارهایش متاخر میکند هم خودش را هم خانواده ش را هم جامعه را چون یمحق الله الربا ست پولی و ثروتی که چقدر میتوان جامعه را جلو ببرد اینها در ربا خرجش کردند و عقب انداختند و خدا این جور ادم ها را دوست ندارد
این ایه شریفه در امور اقتصادی نظیر لا اله الا الله است اول با سلب شروع شده محق ربا که نظام سرمایه داری کی تکون دوله بین اغنیاء منکم است و یربی الصدقات اثبات الله است در امور اقتصادی جمع جمال و جلال است نفی جهل و جنودش و اثبات عقل و جنودش در امور اقتصادی و مالی ست
البته این به معنای اداره جامعه با صدقه نیست بلکه این مدیریت فردی یست و توصیه ی نه مدیریت جمعی دولتی ودقت کنید
سب الى الصّادق (ع) انّه قیل له: قد رأى من یأکل الرّبوا یربو ماله فقال: فأىّ محق أمحق من درهم ربوا یمحق الدّین و ان تاب منه ذهب ماله و افتقر
وَ یُرْبِی الصَّدَقاتِ یعنى فی الآخرة أو یربى عوضها فیما أخرجت منه، و فی الاخبار اشارة إلیهما
ففی خبر انّ اللّه یأخذه یعنى مال الصّدقة بیده و یربیه کما یربى أحدکم ولده حتّى تلقاه یوم القیامة و هی مثل أحد،و فی خبر آخر: ما نقص مال من صدقة
فی الکافی عن الصادق علیه السلام إنما حرّم اللَّه الربوا لئلا یمتنع الناس من اصطناع المعروف.
أقول: یعنی بالمعروف القرض الحسن کما یأتی عند تفسیر (لا خَیْرَ فِی کَثِیرٍ مِنْ نَجْواهُمْ) فَمَنْ جاءَهُ بلغه مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ زجر بالنهی فَانْتَهى فاتّعظ و امتنع منه فَلَهُ ما سَلَفَ لا یؤاخذ بما مضى منه و لا یسترد منه.
فی الکافی عن أحدهما علیهما السلام و فی التهذیب عن الباقر علیه السلام و العیاشی عنهما علیهما السلام قال الموعظة التوبة.
و فی الکافی و الفقیه عن الصادق علیه السلام قال کل ربا أکله الناس بجهالة ثم تابوا فانه یقبل منهم إذا عرف منهم التوبة و قال لو أن رجلًا ورث من أبیه مالًا و قد عرف ان فی ذلک المال رباً و لکن قد اختلط فی التجارة بغیر حلال کان حلالًا طیّباً فلیأکله و إن عرف منه شیئاً معزولًا انّه رباً فلیأخذ رأس ماله و لیرد الرّبوا و أیّما رجل أفاد «1» مالًا کثیراً قد أکثر فیه من الرّبوا فجعل ذلک ثم عرفه بعد ذلک فأراد أن ینزعه فما مضى فله و یدعه فیما یستأنف و فی معناه أخبار کثیرة.
وَ أَمْرُهُ إِلَى اللَّهِ یحکم فی شأنه وَ مَنْ عادَ إلى تحلیل الرّبوا و الاستخفاف به بعد أن تبین له تحریمه فَأُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِیها خالِدُونَ.
فی الکافی عن الصادق علیه السلام انه سئل عن الرجل یأکل الربوا و هو یرى أنه حلال قال لا یضره حتى یصیبه متعمّداً فإذا أصابه متعمّداً فهو بالمنزلة التی قال اللَّه عز و جل.
و فی الفقیه و العیون عن الرضا علیه السلام و هی کبیرة بعد البیان قال و الاستخفاف بذلک دخول فی الکفر، قال بعض العارفین أکل الرّبوا أسوأ حالًا من جمیع مرتکبی الکبائر فان کل مکتسب له توکل فیما کسبه قلیلًا کان أو کثیراً کالتاجر و الزارع و المحترف لم یعیّنوا أرزاقهم بعقولهم و لم یتعین لهم قبل الاکتساب فهم على غیر معلوم فی الحقیقة کما قال رسول اللَّه صلّى اللَّه علیه و آله و سلم أبى اللَّه أن یرزق المؤمن الا من حیث لا یعلم و أمّا أکل الربوا فقد عین
مکسبه و رزقه و هو محجوب عن ربّه بنفسه و عن رزقه بتعیینه لا توکّل له اصلًا فوکّله اللَّه إلى نفسه و عقله و أخرجه من حفظه و کلائته فاختطفته الجن و خبّلته فیقوم یوم القیامة و لا رابطة بینه و بین اللَّه عز و جل کسائر الناس من المرتبطین به بالتوکل فیکون کالمصروع الذی مسّه الشیطان فیتخبّطه لا یهتدی إلى مقصده.
یَمْحَقُ اللَّهُ الرِّبا یذهب برکته و یهلک المال الذی یدخل فیه.
فی الفقیه و الکافی سئل الصادق علیه السلام عن هذه الآیة قیل و قد أرى من یأکل الربوا یربو ماله قال فأی محق أمحق من درهم ربوا یمحق الدین و إن تاب منه ذهب ماله و افتقر وَ یُرْبِی الصَّدَقاتِ یضاعف ثوابها و یبارک فیما أخرجت منه.
العیاشی عن الصادق علیه السلام قال قال رسول اللَّه صلّى اللَّه علیه و آله و سلم إنه لیس شیء الا و قد وکل «1» به ملک غیر الصدقة فان اللَّه یأخذه بیده و یربِّیه کما یربی أحدکم ولده حتى تلقاه یوم القیامة و هی مثل أحد و فی معناه أخبار کثیرة.
و فی الحدیث النبوی ما نقص مال من صدقة وَ اللَّهُ لا یُحِبُّ کُلَّ کَفَّارٍ مصرّ على تحلیل المحرمات أَثِیمٍ منهمک فی ارتکابه.
قَالَ قِیلَ لِلصَّادِقِ ع قَدْ نَرَى الرَّجُلَ یُرْبِی وَ مَالُهُ یَکْثُرُ- فَقَالَ یَمْحَقُ اللَّهُ دِینَهُ وَ إِنْ کَانَ مَالُهُ یَکْثُرُ
وَ قَوْلُهُ یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ- وَ ذَرُوا ما بَقِیَ مِنَ الرِّبا إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ فَإِنَّهُ کَانَ سَبَبُ نُزُولِهَا أَنَّهُ لَمَّا أَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَى «الَّذِینَ یَأْکُلُونَ الرِّبا إلخ» فَقَامَ خَالِدُ بْنُ الْوَلِیدِ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ رِبَا أَبِی فِی ثَقِیفٍ وَ قَدْ أَوْصَانِی عِنْدَ مَوْتِهِ بِأَخْذِهِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ذَرُوا ما بَقِیَ مِنَ الرِّبا إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ- فَإِنْ لَمْ تَفْعَلُوا فَأْذَنُوا بِحَرْبٍ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ قَالَ مَنْ أَخَذَ الرِّبَا وَجَبَ عَلَیْهِ الْقَتْلُ- وَ کُلُّ مَنْ أَرْبَى وَجَبَ عَلَیْهِ الْقَتْلُ،
وَ أَخْبَرَنِی أَبِی عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ جَمِیلٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ دِرْهَمٌ مِنْ رِبًا أَعْظَمُ عِنْدَ اللَّهِ- مِنْ سَبْعِینَ زَنْیَةً بِذَاتِ مَحْرَمٍ فِی بَیْتِ اللَّهِ الْحَرَامِ، قَالَ إِنَ الرِّبَا سَبْعِینَ جُزْءاً- أَیْسَرُهُ أَنْ یَنْکِحَ الرَّجُلُ أُمَّهُ فِی بَیْتِ اللَّهِ الْحَرَامِ.
بَابُ الرِّبَا
3991- رَوَى الْحُسَیْنُ بْنُ الْمُخْتَارِ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ دِرْهَمٌ رِبًا أَشَدُّ عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ ثَلَاثِینَ زَنْیَةً کُلُّهَا بِذَاتِ مَحْرَمٍ مِثْلِ الْخَالَةِ وَ الْعَمَّةِ.
3992 وَ- فِی رِوَایَةِ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ «3» عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ دِرْهَمٌ رِبًا أَشَدُّ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ سَبْعِینَ زَنْیَةً کُلِّهَا بِذَاتِ مَحْرَمٍ «4».
3993 وَ- قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص «5»
آکِلُ الرِّبَا وَ مُؤْکِلُهُ وَ کَاتِبُهُ وَ شَاهِدَاهُ فِی الْوِزْرِ سَوَاءٌ.
3994 وَ- قَالَ عَلِیٌّ ع «6»
لَعَنَ رَسُولُ اللَّهِ ص الرِّبَا وَ آکِلَهُ وَ مُؤْکِلَهُ وَ بَائِعَهُ وَ مُشْتَرِیَهُ وَ کَاتِبَهُ وَ شَاهِدَیْهِ.
_
3995 وَ- رَوَى إِبْرَاهِیمُ بْنُ عُمَرَ «1» عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ ما آتَیْتُمْ مِنْ رِباً لِیَرْبُوَا فِی أَمْوالِ النَّاسِ فَلا یَرْبُوا عِنْدَ اللَّهِ قَالَ هُوَ هَدِیَّتُکَ إِلَى الرَّجُلِ تَطْلُبُ مِنْهُ الثَّوَابَ أَفْضَلَ مِنْهَا فَذَلِکَ رِبًا یُؤْکَلُ «2».
3996 وَ- رَوَى عُبَیْدُ بْنُ زُرَارَةَ «3» عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ لَا یَکُونُ الرِّبَا إِلَّا فِیمَا یُکَالُ أَوْ یُوزَنُ «4».
3997 وَ- قَالَ ع کُلُّ رِبًا أَکَلَهُ النَّاسُ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ تَابُوا فَإِنَّهُ یُقْبَلُ مِنْهُمْ إِذَا عُرِفَتْ مِنْهُمُ التَّوْبَةُ «5» وَ قَالَ ع لَوْ أَنَّ رَجُلًا وَرِثَ مِنْ أَبِیهِ مَالًا وَ قَدْ عَلِمَ أَنَّ فِی ذَلِکَ الْمَالِ رِبًا وَ لَکِنْ قَدِ اخْتَلَطَ فِی التِّجَارَةِ بِغَیْرِهِ فَإِنَّهُ لَهُ حَلَالٌ طَیِّبٌ فَلْیَأْکُلْهُ وَ إِنْ عَرَفَ مِنْهُ شَیْئاً
____________________________________
مَعْزُولًا أَنَّهُ رِبًا فَلْیَأْخُذْ رَأْسَ مَالِهِ وَ لْیَرُدَّ الرِّبَا «1».
3998 وَ- قَالَ ع أَیُّمَا رَجُلٍ أَدَارَ مَالًا کَثِیراً «2» قَدْ أَکْثَرَ فِیهِ مِنَ الرِّبَا فَجَهِلَ ذَلِکَ ثُمَّ عَرَفَهُ بَعْدُ «3» فَأَرَادَ أَنْ یَنْزِعَ ذَلِکَ مِنْهُ فَمَا مَضَى فَلَهُ وَ یَدَعُهُ فِیمَا یَسْتَأْنِفُ «4».
3999 وَ- قَالَ ع «5»
أَتَى رَجُلٌ إِلَى أَبِی جَعْفَرٍ ع فَقَالَ إِنِّی وَرِثْتُ مَالًا وَ قَدْ عَلِمْتُ أَنَّ صَاحِبَهُ الَّذِی وَرِ..
